Podróż Afrykańska gorączka fotografowania - Kenia/Tanzania 2009

Rano ruszamy pięcioosobowym jeepem z Mombasy do Tavety na granicę kenijsko-tanzańską. Po drodze chłonę pierwsze afrykańskie widoki.

W Mombasie, mimo wczesnej pory, ogromny ruch. Tłoczno – życie w pełni – tłumy ludzi idą z przedmieść do centrum – w przeciwną stronę niż my.Gdy tylko dowiadujemy się, że jedziemy już przez Tsawo West, zaczynamy wypatrywać zwierząt – bez większych efektow – widzimy z daleka uciekające surykatki, trochę ptaków i  żyrafy.

Na granicy tony papierów do wypełnienia – formularz wyjazdowy z Kenii, formularz wjazdowy do Tanzanii – cieszymy sięw sumie, że jest z nami pilotka i wszystko załatwia, a nasz wysiłek ogranicza się do wpisania danych. Ze zdziwieniem zauważamy, że pomiędzy Tanzańczykami, a Kenijczykami stosunki są podobne, co między Polakami i naszymi sąsiadami. Tyle się słyszy o tym, że afrykańskie państwa powstały trochę na siłę, a granice nie mają wielkiego znaczenia, bo ważna jest przynależność plemienna, ale przekonujemy się, że świadomość narodowa i duma z własnego kraju jednak jest akurat w tym miejscu Afryki  całkiem znaczna – ktoś z uczestników chce zapalić, strażnik zwraca uwagę, że na granicy nie wolno, turysta wskazuje na innego palącego, a strażnik odpowiada, ale tam jest Kenia, może w Kenii wolno – u nas nie. Wielokrotnie słyszymy tez później w Tanzanii, jak ludzie mówią z dumą – Kenijczycy to, Kenijczycy tamto – my w Tanzanii tak nie robimy, u nas jest inaczej.

Przesiadamy się do samochodów z tanzańskimi kierowcami – od teraz naszym przewodnikiem i tropicielem jest Andrew, który, jak się później wielokrotnie przekonamy, jest naprawdę dobry w tym, co robi.

Zmierzmy w kierunku Wielkiego Rowu Afrykańskiego, obsewując po drodze afrykańskie życie. Wiele kobiet nosi na głowie różne przedmioty – zaskoczyła mnie pierwsza, jaką dostrzegłam, z czymś w rodzaju wielkiej torebki, a potem były panie z workami, koszami, miskami, drewnem itp. Zastanawiałam się, jak im się to udaje utrzymać. Co prawda odkryłam póżniej, że pod ten ciężki przedmiot wkładają coś w rodzaju małego woreczka –podkładki, na którym ukladają ten większy przedmiot, ale i tak to, jak się poruszają z takim bagażem wzbudza mój szacunek.

Po drodze mijamy Arushę – robi wrażenie miasta czystszego i bogatszego niż Mombasa, z której wyjechaliśmy, wiele masajskich wiosek, a także kolorowy targ Masajów – mamy szczeście bo podobno odbywa się w tym miejscu tylko dwa razy w tygodniu.

Dojeżdżamy do punktu widokowego  - poniżej niesamowity krajobraz - Rift Valley i Lake Manyara – robi wrażenie. Szaleję biegając z jednego końca tarsu na drugi – to różowe na jeziorze to podobo flamingi! Ktoś z daleka dostrzega słonie – co prawda są wielkości mrówek, ale jest ich kilka i idą sobie przez dżunglę, jak gdyby nigdy nic – a my sobe stoimy i patrzymy. A więc to jest Afryka?  

Jedziemy na nocleg – okazuje się, że z naszej lodge też jest przepiękny widok na dolinę – jemy kolację, a potem siedzimy na tarasie i pijemy lokalne piwo. Miło jest.

Rano pobudka o 5.45 – zaraz po śniadaniu pakujemy się do samochodów. Powszechną radość wzbudzają buszujące w ogrodzie pawiany – biegamy za nimi z aparatami, a potem ruszamy do Parku Manyara na pierwsze prawdziwe bezkrwawe łowy. Podobno żyje tam 500 z 1300 afrykańskich gatunków ptaków. Jesteśmy na miejscu, dżungla pachnie niesamowice. Las na pierwszy rzut oka wygląda jak w Polsce, ale już za chwilę widzimy, że drzewa są jednak inne – na przykład drzewo kiełbasiane z tzw. „małpim chlebem”.

Na początek spotykamy całe stada pawianów – są wszędzie dookoła, na drodze, na drzewach, młode, stare, samice z zupełnie małymi - oczywiście szaleństwo fotograficzne. Jedziemy i nagle przed nami na drog wychodzą dwa słonie – Andrew rusza w pościg, żebyśmy mogli zrobić zdjęcia, zanim znikną między drzewami. Zaraz za słoniami pojawia sie całe stado impali, a później bawoły afrykańskie. Wiem, że zachowuję się jak japoński turysta, ale po prostu nie mogę przestać pstrykać... Podjeżdżamy pod jakieś bajorko, z dale widać setki ptaków, okazuje się, że taplają się tam tez hipopotamy. Potem pojawiają się jeszcze małpy niebieskie, a na koniec w oddali dostrzegamy żyrafę majestatycznie przemierzającą sawannę. Wyjeżdżając z Parku Manyara przestajemy powoli reagować na małpy i antylopy – jest ich tam tyle, że po prostu nie da się przy każdej zatrzymać.

Kończymy safari i jedziemy w stronę Serengeti .

Przyznam, że moje wyobrażenia o Afryce były zupełnie inne – jakoś tak mi się zawsze kojarzyło, że jest tam albo pustynia, albo sawanna i wszędzie jest raczej płasko, poza górami oczywiście. Teraz jedziemy przez piękne zielone tereny, samochód wspina się pod górkę – stromo – droga wąska i robi się wysoko – 2200 m. – widok zapiera dech w piersiach.

Znowu pojawiają się stada impali, a między nimi pojedyncze zebry. Jesteśmy trochę źli na Andrew, bo nie daje się namówić nawet na mały przystanek. Jest zupełnie niewzruszony i nie reaguje zupełnie na nasze błagania – kilka kilometrów dalej już wiemy dlaczego... Nagle po obu stronach drogi zaczynają się pojawiać całe stada – najpierw małe, potem coraz większe – gazete Thomsona, gazele Granta, zebry i wreszcie antylopy gnu – robi się dosłownie czarno aż po horyzont. Czegoś takiego w życiu nie widzialam! Pomiędzy nimi ogromne strusie, spacerują sekretarze, dropy, marabuty, latają tukany. Pojawiają się też żyrafy – nie pojedycze sztuki – całe rodzinki.

Tego nie da się opisać i nie da się zapomnieć. I nagle – jest! – lwica z dwoma malutkimi kociakami, a potem kolejny lew i hieny. Serengeti powala nas zupełnie! Tego dnia widzimy jeszcze antylopy topi, dig dig, antylopy krowie, a w końcu także hipopotamy, krokodyla i na deser stadko słoni. Wieczorem długo siedzimy na tarasie i wspominamy miniony dzień, w oddali słychać hieny, albo przynajmniej tak nam się wydaje ;)

No i kolejny dzień w Serengeti – wstajemy o 7.00 i znowu łowy. Poranne safari mija pod znakiem masakrycznie pięknych widoków no i lwów.

Początkowo jedziemy trochę rozczarowani, po wczorajszych milionach zwierząt, dzisiejsze pojedyncze sztuki pozostawiają pewien niedosyt. Jednak, jak to mówią, „w miarę jedzienia, apetyt rośnie”. Mamy jednak farta – Andrew wypatrzył wylegujące się lwice, a w ich pobliżu małe stadko zebr. To jednak prawda, że tylko człowiek je, jak nie jest głodny. Lwy leżą sobie w najlepsze i odpoczywają, a zeby wcale nie przejmują się ich sąsiedztwem. Żebyśmy mogli lepiej przyjrzeć się temu obrazkowi nasz kierowca popełnia wykroczenie i zjeżdża z drogi w Parku Narodowym – nie wolno tego robić i gdyby trafił się w okolicy jakiś ranger, Andrew mógłby mieć spore kłopoty. Za nami podjeżdża jeszcze jeden samochód - lwy na widok zbliżających się aut wstają  - jak to wyglądało, możecie pooglądać na zdjęciach ;) Tego dnia to nie ostatnie lwy – kawałek dalej trafiamy na dwie samice i samca – wylegują się tuż przy samej drodze, nasza obecność niespecjalnie je wzrusza, więc tym razem bez ograniczenia czasowego stoimi, podziwiamy, fotografujemy, a lwy pozują wspaniale...

Wracamy na lunch do lodge, o 16.00 w planach kolejny game drive. W czasie drzemki spadł ogromny deszcz – bałam się trochę, że się szybko nie uspokoi, ale się rozpogodziło. Po deszczu zwierzęta pojawiają się pod naszymi oknami – koczkodany, pawiany, a nawet zebry i antylopy. Wsiadamy do samochodu i ruszamy, ale znowu zaczyna kropić i cięzko się wypatrzyć cokolwiek . Trafiamy na stosunkowo świeży obiad jakiegoś drapieżnika – części gnu, liczymy po cichu na jakiegos lamparta czy geparda, ale w pobliżu pojawia się szakal i sępy. Na koniec spotykamy stado bawołów afrykańskich.

Kolejny dzień, wstajemy o 6.00 – przed nami ostatni przejazd przez Serengeti, a potem – Kaldera Ngorongoro. Zaczynamy od fotograficznego polowania na hieny, później, całkiem niespodziewanie trafiamy na rodzinkę gepardów wygrzewającą się na wzgórku – sesja fotograficzna i  ruszamy dalej. Mijamy stado sępów objadających padlinę, pijące gnu itp. Jest dość chłodno, więc jedziemy z zamkniętym dachem, ale mamy już wyćwiczone błyskawiczne rozkładanie dachu w razie nagłej potrzeby zdjęciowej ;)

Powoli dojeżdżamy do Ngorongoro. Zaczynamy od dpunktu widokowego na wysokości 2200 m.n.p.m. – widok niezwykły, kaldera wydaje się płaska i pusta, ale podobno ma 18 kilkometrów średnicy, więc to  złudzenie. Kupujemy od masajskich sprzedawców jakieś naszyjniki i zjeżdżamy 600 metrów w dół – jest mega stromo. Zmierzamy w strone sodowego jeziorka, po drodze podziwiamy ptaki: ibisy, dropy, piękne żurawie koroniaste, głuszce.

Później docieramy do bajorka, gdzie wylegują sie hipcie. Ku naszej ogromnej radości jest ich dużo i niektóre nawet wychodzą na brzeg, co pozwala nam sfotografować je w pełnej krasie. Ze zdziwieniem przyjmujemy informację, że to najbardziej niebezpieczne zwierzęta w Afryce – wyglądają tak sympatycznie, ale podobno dość łatwo je zdenerwować i wtedy spotkanie z nimi ciężko przezyć...

Oczywiście w Ngorongoro bardzo liczymy na spotkanie z nosorożcem, ale nasza pilotka studzi nasze zapędy. Podobno jest ich tu tylko 8-10 sztuk, a to jednak obszar  okolo 8 300 km2. Szanse są, ale małe.  Po tych ostrzeżeniach nasze nadzieje maleją, a tu proszę – zaraz po pożegnaniu z hipopotamami trafiamy na trzy nosorożce – co prawda są bardzo daleko i oglądamy je głównie przez zoom cyfrowy aparatów, ale i tak jesteśmy przeszczęśliwi!

Dalej z wyższością mijamy kolejkę samochodów czatujących na leżącego w wysokiej trawie lwa – widzieliśmy już kilkanaście z bliska i teraz bez żalu jedziemy zjeść lunch nad jeziorkiem.  Mimo tego, że miejsce postojowe jest bajecznie położone, pilotka każe nam zjeść wszystko w samochodzie, ze względu na kanie, które porywają jedzenie. Mysłałam, szczerze mówiąc, że to lekka przesada, ale szybko przekonałam się, że miała rację – jedzenie na zewnątrz groziło niebezpieczeństwem uszkodzeń ciała – na naszych oczach pikująca kania wyrwała jakiemuś niefrasobliwemu turyście jedzenie z ręki, która miał już przy ustach – wyglądało to naprawdę groźnie. Potem trochę się nawet bałam podnośić za bardzo aparat, jak nade mną przelatywały kanie... Trochę pospacerowaliśmy nad tym urokliwym jeziorkiem, porobiliśmy zdjęcia „dziwnym” bocianom i ruszyliśmy na dalszy ciąg safari.

Na nocleg wyjeżdżamy na skraj kaldery. Krajobrazy po drodze bardzo zróżnicowane – jeziorko sodowe,  miejscami bardzo sucha sawanna, miejscami zielony las. Na koniec bardzo stromy podjazd do lodge – jedziemy przez dżunglę, droga wąska, a przed nami ściana prawie pionowa – na wszelki wypadek nie patrzę w dół ;)Widok z okna pokoju niesamowity – wierzcie lub nie  - popłakałam się, jak weszłam i zobaczyłam wielką oszkloną ścianę, a za tym gigantycznym oknem zapierający dech w piersiach widok na Kalderę Ngorongoro. Niesamowite wrażenie! Wieczorem po kolacji poznaję słodki smak amaruli – nie chce się wyjeżdżać, ale pilotka zachęca nas informacją, że wbrew pozorom to jeszcze nie jest najfajniejsza lodge na naszej trasie.

Kolejmy dzień bardzo męczący. O 7.00 ostatnie spojrzenie na Ngorongoro i ruszamy w stornę Arushy. Krajobrazy niesamowite – zostawiamy za nami zielone drzewa, robi się coraz bardziej sucho i gorąco – otacza nas czerwona ziemia. W oddali widać Mount Neru. Zatrzymujemy się, żeby kupić jeszcze kilka pamiątek z Tanzanii – mój mąż ćwiczy targowanie się – chyba nie poszło mu najgorzej, bo kupił nasze drewniane miski i łyżki w hurtowych ilościach dla całej rodziny za 1/3 wyjściowej ceny ;)

No i jesteśmy w Arushy, po drodze mija nas kolumna samochodów z prezydentem Tanzanii, też właśnie tu przyjecha z wizytą, stoimy więc chwilę w korku. Później lunch, wymieniami się adresami email i żegnamy się  z Andrew i przesiadamy do strasznie niewygodnego autobusu, który ma nas dowieźć na granicę z Kenią.  Upał męczy straszliwie, klima niezbyt działa, jedziemy z otwartymi oknami.

W pewnym momencie mija nas ciężarówka i... zahacza o nasz bok. Przez otwarte okna szypie sie szkło. Jesteśmy trochę wystraszeni, ale całe szczęscie nikomu nic się nie stało. Kierowcy wzywa policję. Obawiam się, że spędzimy pół dnia w pełnym słońcu, czekając na odpowiednie władze, ale ku zaskoczeniu wszystkich po pięciu minutach policja jest na miejscu – kolejni przedstawiciele lokalnych władz przychodzą nas przepraszać i sprawdzać czy nikomu na pewno nic się nie stało. Wypadek to nie wina naszego kierowcy, ale nie możemy dalej jechać – muszą nam zmienić autobus.

Trochę narzekamy, że tam Amboseli czeka i opóźnienie rozwali cały plan wycieczki, a po już po kilkunastu minutach podstawiają dla nas nowy autobus – jestem w szoku – 5+ dla biura podróży, a właściwie dla lokalnych współpracowników. Na całym zdarzeniu tracimy zaledwie pół godziny – aż sie wierzyć nie chce.

Droga do granicy tym razem fatalna – wyboista, tony kurzu, ograniczenia  40 km/h z powodu remontów. Docieramy naprawdę zmęczeni. Znowu wypisujemy nieszczęsne formularze dla tanzańskich i kenijskich służb granicznych i wreszcie przesiadamy się znowu do busików. Nie są tak wygodne jak te tanzańskie, ale o niebo lepsze od autobusu. 

Nie wiadomo kiedy zrobiła się 16.00, a my do Amboseli mamy jeszcze około 80 kilometrów – jeśli chcemy jeszcze dzis cokolwiek zobaczyć, musimy się śpieszyć. Nasz nowy kierowca, Dixon, robi, co może, ale droga jest naprawdę tragiczna.

Do Parku Narodowego Amboseli docieramy już po 17.00, wkrótce będzie ciemno. Wypatrujemy usilnie słoni, ale wokół tylko sucha trawa, pojedyncze zebry i gnu. Wreszcie widzimy na horyzoncie zbocza Kilimandżaro. Rozpuszczonych przez uroki Tanzanii, nie jest łatwo nas teraz zadowolić. Już nie rzucamy się jak oszalali z aparatem na każdą zebrę, ale Dixon się nie poddaje w próbach wzbudzenia naszego zainteresowania.

Podjeżdżamy do miejsca, gdzie wyleguje się stado hien z młodymi – no taki widok rusza nas wreszcie z siedzeń. Później trafiamy na wylegujące się lwice, ale jesteśmy już powoli tacy padnięci, że mało kto się podnosi. Dalej jednak wypatrujemy słoni – pojawiają się całe stada, ale niestety wszystkie dosyć daleko, a tu zaczyna się ściemniać. Pojawia się znowu wierzchołek Kili, ale słonie jakoś nie chcą się tak ustawić, żeby można było zrobic fotkę na tle słynnej góry.

Kiedy przyjeżdżamy na nocleg, jest już zupełnie ciemno. Tym razem lodge składa się z wielu małych domków rozsianych po rozległym terenie – z recepcji lokalna pracownica ma nas zaprowadzić do naszego domu, nr 69, ale chyba jest nowa bo błądzimy i przed złuższą chwilę kręcimy się w kółko, za co ona bardzo nas zresztą przeprasza. Idziemy na kolację. Piwo „White Cap” nie jest tak dobre jak tanzańskie „Kilimandżaro” czy „Safari”  - chyba czas spać, bo strasznie marudni jesteśmy po tym dłuuuugim dniu.

Poranek w Parku Amboseli bardzo przyjemny. Budzę się i szybko szykuję się do wyjścia – chcę jeszcze przed  śniadanem porobić trochę zdjęć naszej chatki. Wychodzę przed domek i zawzięcie pstrykam – na zewnątrz już czeka pan z obsługi, żeby odprowadzić nas na śniadanie. Wydaje mi się, że patrzy na mnie jakoś dziwnie i próbuje dawać mi jakieś znaki. O co mu chodzi? Aaaaaa, wreszcie się orientuję – ja głupia psrykam zdjęcia chatce, a za plecami mam Kilimandżaro w pełnej krasie ;) Wieczorem robiłam zdjęcia ledwie widocznemy wierzchołkowi, a teraz mam przed sobą Kili w całej swojej okazałości. Super!

Po śniadaniu wizyta w wiosce Masajów. Pierwsze, co uderza, to zapach – w końcu za jadnym ogrodzeniem mieszkają kozy, krowy i ludzie, a dodatkowo chaty są zbudowane z łajna krowiego i uryny – ma co śmierdzieć. Trzeba uważać, gdzie się staje... Oczywiście to wizyta nieco komercyjna, specjalnie dla turystów, ale sporo można zobaczyć. Najpierw rytualny taniec i skoki – naprawdę robi wrażenie, to jak wysoko potrafią podskoczyć. Mieszkańcy sa bardzo mili – chcą nam wszystko pokazać, zapraszaja do swoich domów i chętnie odpowiadają na pytania. Wchodzimy do jednej z chat. W środku prawie zupełnie ciemno, ale czysto. Przez maluteńkie okienko wpada bardzo niewiele światła. Masajka cały czas powtarza „photo – no problem”. Mój mąż próbuje trochę rozmawiac z Masajem. Dziecko płacze – wyraźnie chce jeść więc wychodzimy. Robimy jeszcze trochę zdjęć, przehandlowyjemy starą komórkę na jakieś pamiątki i powoli opuszczamy gościnnych Masajów.

W drodze do Tsawo West zatrzymujemy sie przy źródłach Mzima – to jedyna piesza wycieczka podczas całej wyprawy – co prawda w towarzystwie rangersa, ale zawsze...

Przed dalszą drogą jemy opróżniamy lunch boxy, w towarzystwie małp czatujących na naszą nieuwagę. Trzeba uważać, bo są bardzo sprytne i częśc naszego obiadu faktycznie ląduje w ich łapkach. 

Koło 15.00 dojeżdżamy do naszej bazy w Tsawo West i tu... zaskoczenie...  lodge składa się z wielu małych domków rozsianych na zboczu, w każdym zamiast jednej ściany jest moskitiera. Widok niesamowity, tym bardziej, że w pobliżu są oczka wodne, które przyciągają zwierzęta.

O 16.00 ruszamy na kolejny game drive – tym razem jedziemy do miejsca zwanego sanktuarium nosorożców – podobno na 8 arach jest ich ponad 60, ale nam niestety nie udaje sie nam żadnego spotkać. W ogóle w Tsawo West, z powodu tego, że park jest podośnięty gęstą, niską roślinnością, bardzo ciężko jest cokolwiek wypatrzyć. Dixon przez radio dostaje informacje od innego kierowcy, że w okolicy pojawił sie lampart. Ruszamy w szaleńczym tempie do wskazanego miejsca, ale nie udaje sie nam dotrzeć na czas.

Później czatujemy przy wodopoju. Żyrafy i zebry wyraźnie zamierzają się napić, ale są bardzo ostrożne. Moment, kiedy piją, jest dla nich największym zagrożeniem i w naszym towarzystwie nie podejmują ryzyka. Czekamy kilkanaście minut, a później odjeżdżamy. 

Wieczorem długo siedzimy przy piwie, później ktoś z obsługi odprowadza nas do pokoju. Nie mogę spać, całą noc slyszę słonie, hieny i odgłosy innych zwierząt w pobliżu. Rano okazuje się, że faktycznie niektóre musiały być bardzo blisko. Ktoś z naszej wycieczki opowiada, że nie mógł wejść do chatki wieczorem, dopóki pracownicy lodge na jego oczach nie odgonili słonia, ktoś inny nie mógł wyjśc rano, bo pod drzwiami było pełno gałęzi naznoszonych przez zwierzęta. Jestem niewyspana, ale wrażenia naprawdę niesamowite!

Rano ostatni dzień na safari  - jedziemy przez Tsawo West w kierunku Mombasy. Po drodze mijamy miejsce, gdzie 400 lat temu wybuchł wulkan – oglądamy rozlewisko lawy – Shetani oraz najmłodsze góry świata  - Chyulu.

To już koniec safari.